Verborgen gebreken... ongekende mogelijkheden!

Hallo allemaal,

Wetende dat deze manier van het thuisfront op de hoogte houden wellicht voor sommigen een beetje gedateerd is, ga ik er toch vrolijk mee door.

Iedereen thuis in Keunedarp (of op andere plekken) is hopelijk volle bak aan het carnavallen, wij zitten nu in alle rust midden in de woestijn dichtbij Las Vegas. Terwijl ik dit nu tik zit ik onder een immens indrukwekkende sterrenhemel. Maar er gebeurde ook nog genoeg voordat we op dit plekje aankwamen.

We gingen dus al werkend met het vliegtuig mee (Marylou begeleid paarden naar het buitenland als bijbaan), nou ja werkend, de bedoeling was dat ik ook de handjes uit de mouwen zou steken met het inladen van de paarden. Eerlijk gezegd kwam ik niet verder dan 1 keer een paard vasthouden. Ben er gewoon niet zo handig in, heb het maar aan Marylou overgelaten. Ondertussen bekommerde ik me maar over Vosje (voor de mensen die het nog niet weten; onze hond die mee is op vakantie). Nadat de paarden waren ingeladen in de containers kon ik nog even meehelpen met het sjouwen van een paar hooi-netjes en dat was het dan wel weer.

We kregen nog gezeik want het hok voor Vosje had niet de juiste KLM standaard maat. Niemand zij iets, maar iedereen wist het wel. Pas aan het eind werd ons medegedeeld dat we een ander hok moesten regelen anders mocht ze niet mee. Gelukkig was er een aardige kerel van de grondcrew die had nog wel een oudje staan die we mochten lenen.

Het mooiste moest nog komen want bij het opstijgen en landen moesten we bij de paarden staan. De hoofdpurser geloofde eerst niet dat we toestemming hadden, maar na een telefoontje richting cockpit was het oke. Als we maar wel zorgden dat we ten alle tijden onze zuurstoffles bij ons hadden mocht de druk weg vallen (achterin dus niet van die mooie zuurstofmaskertjes). De deur naar achter ging voor ons open (zo'n vliegtuig; een Boeing 747 combi, heeft voorin de passagiers en achterin de lading).
Terwijl alle passagiers vastgesjord in de stoel zaten te wachten voor het vertrek, liepen wij achterin nog vrolijk vrij rond. Bij het opstijgen moesten we in de container staan (in elke container staan drie paarden), ze een beetje kalmeren en als ze door de benen zouden zakken tijdens het opstijgen ze tegenhouden. Zeer grappig om mee te maken welke geluiden de paarden maken tijdens het opstijgen. Ze weten dat er wat aan de hand is, maar ook weer niet precies wat. Vooral veel zenuwachtig gehinnik, tenminste, dat denk ik, ook al ben ik geen paardenfluisteraar. Nadat we horizontaal vlogen gaven we de paarden een emmer water en was het voor ons tijd om naar voren te gaan. Je had die gezichten van de mensen moeten zien! Want tijdens het opstijgen zien ze verschillende lege plekken en dan kom je uit een deurtje van achteren en neem je plaats. Kan me zo een film indenken met spannende dingen er in waar hetzelfde gebeurt.

De vlucht ging door het naar achteren lopen ook lekker vlot; paar keer zo'n hooinetje opknopen, beetje water geven. Grappig te zien hoe kaal het vliegtuig dan is; je ziet de besturingskabels zo hangen en de isolering hangt er ook maar een beetje bij. Ondertussen zat Vosje 1 etage onder ons, daar konden we helaas niet bij, gelukkig had de piloot de verwarming wel aangezet.

Het landen was weer leuk, heb altijd al eens willen staan (heb ze het zien doen tijdens de laatste rit van de president van Amerika als ze klaar zijn met campagne voeren, dat schijnt goed geluk te brengen). Nu deden wij het. Kan je nu al zeggen, het goede geluk hebben we wel nodig, lees daarvoor maar verder.

Bij aankomst werden we op een zeer leuke manier ondervraagd door de douane, gelukkig deden ze niet moeilijk en we kregen een stempel in ons paspoort voor de tijd dat we ook in de planning hadden. Heel naief gingen we naar het dierenhotel op Vosje op te halen. Er was zelfs een bagageband en we dachten zelfs nog dat ze daarmee naar buiten zou komen. Nou mooi niet dus. Ze zou bij de vrachtafdeling zijn buiten het vliegveld, tenminste dat werd ons verteld.

Gelukkig haalde Jaycie ons op. Jaycie ken ik nog van mijn lange wandeling door Nepal. Dat het een uitkomst zou zijn dat hij ons kwam ophalen bleek al snel.

Vosje was dus niet bij de vrachtafdeling. Op de gok verder gereden richting KLM-gebouw en daar bleek ze te zijn. We kregen haar niet mee omdat we een stempel moesten halen bij een ander gebouw. Heen gereden, maar die stempel kregen we daar niet omdat de papieren door het bureau dat alles moest regelen niet goed was ingevuld. Ondertussen al bellend met het kantoor kwam er ook een mannetje die weer iets wist van hoe en wat. Terug naar de vrachtafdeling. Daar waren die papieren wel leuk ontvangen maar omdat Marylou niet werd genoemd mocht Vosje de deur niet uit. We moesten een brief overleggen dat ze dus met ons mee mocht. Lang leve de fax met daarin de goede woorden. Vosje mocht mee. Hoe het allemaal precies is gegaan, ik snap het eigenlijk nog steeds niet goed, wel dat het 1 grote puinzooi was en dat we van het welbekende kastje naar de muur werden gestuurd. Zoals altijd komt het altijd weer goed.

Jaycie woont in Santa monica, naast Los Angeles in een zeeeer klein apartementje samen met zijn vrouw. Beetje Melrose place achtig complex alleen dan zonder zwembad. Omdat het appartement wel duur maar zo ongelooflijk klein was (een bed en het was vol) gingen we ons onderkomen zoeken bij een airbnb. We kwamen uit bij een zeer vage gast. Echt een aardige warhoofd. Later kwamen we er achter dat het één van de beste gitaristen was van het land.

Het werd tijd om de camper te bekijken. ''Theone'' had al veel voorwerk gedaan en wist een pareltje te staan. Wij die knakker opbellen en zijn 'broer' kon ons wel komen ophalen. Komt daar echt de grootste 'redneck' aanrijden die je je maar kunt voorstellen. Half uurtje rijden en we waren bij zijn broer. Nou ze bleken dus geen broers te zijn, maar zo noemden ze elkaar. De ophaalbroer werd 'asshole' of 'idiot' genoemd. Het was echt een parodie op ''Jacobse'' en ''Van Es'' van weleer. We wisten dat we werden bedonderd maar dan wel op een grappige manier. Alles werd in sneltreinvaart uitgelegd en ze hadden natuurlijk meteen al door dat wij er echt geen rete verstand van hadden. Maar dat vonden we ook helemaal niet erg. Tijdens de speedtestrit werd ons nog even medegedeeld dat deze pracht toch anderhalf keer zo veel miles had gereden dan dat hij eerst had verteld. Maar we wilden hem toch wel hebben. Lang leve de leuke foute verkopers!
Alleen het betalen was iets wat niet helemaal zo ging als gedacht; geld overmaken zou incluis weekend zes dagen duren. Alles uit de flappentap zou ook ongeveer net zo lang duren. Daar hadden we ook geen zin in. Gelukkig is er dan altijd nog ''The Western Union'' kost een beetje, maar dan heb je ook meteen geld. In Enschede lieten we geld storten en een minuut later konden we het overal ter wereld ophalen. Auto gehuurd, zoals ik nu al weer snel heb gezien is alles hier groot dus zo ook onze Mini Cooper, dit was de Countryman. Volgens mij de dikste die je kunt krijgen. Daarmee geld opgehaald, op de terugweg nog ff geflitst omdat we door oranje gingen. Maar omdat we hier van voren zijn geflitst en je dan te maken krijgt met wet van privacy werd ons gezegd dat de boete waarschijnlijk niet rechtsgeldig zou zijn. We zullen zien.

'S avonds liepen we door rood licht en er stopte een hele foute bak naast ons. Bleek daar ook een ''cop'' in te zitten. Met vraag; ''Which part of the red sign didn't you understand''? Stonden we natuurlijk mooi met onze mond vol tanden. Gelukkig bleef het bij een waarschuwing. Begint lekker hier.

Met een volle knip naar de ''Broers''. We kregen te horen van Frankie (overigens de look-a-like van Harvey Keitel incluis foute oorbellen) dat zij al vijf keer waren gevraagd voor een reality-serie, maar dat ze niet met hun kop op tv wilden. Er kwam nog een derde persoon bij die nog een paar dingen moest doormeten. Verdomd als het niet waar is, hij leek op Russel Crowe. Gingen ze toch met z'n drieen een act opvoeren. Was eigenlijk best wel geinig. Volgens Frankie werd Asshole/idiot elke morgen wakker en als hij in de spiegel keek dan dacht hij; ''Damn, shit, i'm still alive'' en ik geloof het eigenlijk nog ook. Alle papierwerk afgehandeld en ook al snapten we het niet allemaal. We gingen er vanuit dat het vast wel zou kloppen. De avond ervoor nog snel even dat ding in de verzekering gegooid en gaan met die banaan!!

Marylou achter het stuur, ik zit er mooi naast en inmiddels zit Vosje tussen ons in, dat vind ze fijner dan achterin.

Het eerste park waar we naar toe reden was Joshua tree, maar Los Angeles is zo ongelooflijk druk op de weg, file van 3 tot 8. Onderweg maar gestopt om de nodige inkopen te doen, en de file maar gelaten voor wat hij was. In de campervan zit nog helemaal niets, dus genoeg spullen te kopen. Wallmart is the place to be; joekel van supermarkt. Ze hebben echt alles. Potten pannen, messen, stofzuiger, bbq, krik en ga zo maar door. Man o man wat heb je toch veel nodig om alles in gereedheid te krijgen.

Joshua Tree National Park was zoals ik me het had voorgesteld. U2 heeft daar nog hun lp geschreven en op de cover staan ze daar dus tussen de Joshua trees. Voor mij heel herkenbaar. De bomen zijn vernoemd naar de profeet Jozua die met zijn armen naar de hemel reikte en daar lijkt het wel op (ook al ken ik die Jozua niet). Trouwens in het filmpje zie je de Joshua trees wel voorbijkomen. Daar vonden we een mooie camping tussen joekels van rotsen. Avondrood was fantastisch en de sterrenhemel subliem. In de ochtend kwamen we er achter dat coyotes het waterbakje van onze 'little fox' hadden leeg gedronken. Helaas ze nog niet in het echt mogen aanschouwen.

De camper heeft zo ongelooflijk veel knopjes, we beginnen nu een beetje door te krijgen hoe het allemaal werkt. Gaat ook nog weleens mis, zal alle details besparen, maar zo hebben we al een paar keer stil gestaan, hebben we gisteren onze vers water tank geloosd i.p.v. de vuile en hebben we de accu ook al per ongeluk leeg laten lopen. We probeerden ook al een paar keer water in het verkeerde gat te pompen. Wij koppelden onze slang aan de inlaat als je geparkeerd staat en dan heb je altijd water, maar we moesten het in de voorraadtank hebben. Maar dat gat wisten we dus niet te zitten. Vele pogingen om water in het gat te krijgen mislukten dus jammerlijk, maar ook daar kwamen we gelukkig achter. Nu hebben we water en na vele andere knopjes omgezet te hebben, hebben we ook warm water om te douchen. Jaja de camper heeft alles erop zitten, van douche, magnetron, oven, airco en vele vele andere knopjes en draaibeugels die we steeds meer ontdekken nu we onderweg zijn.
Helaas ook wel een paar (verborgen) gebreken, net de knipperlichtinstallatie vervangen.

Gisteren waren we water aan het aftappen, makkelijk nu we het gat weten te vinden. Wilde de camper ineens niet meer starten. Hebben wij dat weer. Aardige mensen naast ons, hielpen ons. Bij een andere kerel startkabels gehaald, maar dat werkte ook niet, kwam die kerel eraan om te helpen en duidelijk handig mannetje. Voelen, slaan en drukken, maar er kwam geen geluidje vanaf. Toen had Mac Gyver ineens een ingeving. Marylou moest even plaatsmaken, hij gas geven, rammelen aan de versnellingspook en ineens deed hij het weer. Schijnt wel vaker voor te komen, als hij niet goed in de parkeerstand staat dan doet hij het niet.

Hadden wij even geluk met deze handige man, weten we nu ook weer, want anders hadden we vast en zeker in de dessert vast komen te staan. We hebben ze beloond met halve liters Heineken, made in holland ☺

Las vegas, "sin sity", we hebben ons niet aan het gokken gewaagd, wel aan het buffet; Bacchanal in Caesars Palace. Om er snel langs te lopen was je al twee minuten bezig. Super lekker en ben daar ontploft weer naar buiten gekomen.

Toch werd het tijd om weer te verkassen, we koersden naar de 'Valley of fire'. Nou de valley deed zijn naam eer aan. Vooral bij het opkomen en ondergaan van de zon was het echt felrood. De camping was 'fully booked' maar er was nog wel een plek waar je voor niets mocht staan, er was voor de rest niets behalve een mooie vallei om naar te kijken. Nou beter kunnen we het niet krijgen. Je mocht gewoon de vallei inrijden en bepalen waar je ging staan. Er stonden ook nog wel een paar andere Amerikanen die hadden hier hun camperplek tot woonplek omgetoverd. Ik denk trouwens niet altijd uit luxe.

Moet zeggen dat de eerste twee weken vooral in het teken stonden van het dingen regelen, ons de campervan eigen maken en een klein beetje een idee te krijgen waar we de aankomende maanden naar toe willen rijden en wat we willen zien. Nu dit allemaal steeds beter geregeld is, voelt het steeds fijner. Ik heb er zin in!!!!

Als jullie wat beelden willen zien, klik dan op de volgende twee links:

http://youtu.be/101LpNBbJ4Q
http://youtu.be/FYVFflOl4S4

Tot zover,
Greetz,
Marylou, Fox en Free Willie